EWANGELIA
(J 20,19-31)
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: "Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: "Widzieliśmy Pana!" Ale on rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę". A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: "Pokój wam!" Następnie rzekł do Tomasza: "Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym". Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: "Pan mój i Bóg mój!" Powiedział mu Jezus: "Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.
DOBRE SŁOWO
Pamiątka
DZIELENIE
Jezus staje przed zlęknionymi uczniami. Pierwsze słowa, które do nich kieruje, mają nieść pocieszenie i siłę: „Pokój wam”. Słowom tym towarzyszy czyn: „pokazał im ręce i bok”. Możemy wraz z uczniami dostrzec na nich rany męki i ukrzyżowania. Po Zmartwychwstaniu Pana znaki Odkupienia nie znikają z Jego ciała. Stają się świadectwem daru pokoju (pojednania Boga z człowiekiem). Rany stają się miejscem doświadczenia Miłosierdzia, które jest jednym z imion Boga (por. 2Kor 1,3) i Jego największym przymiotem (por Dz. 180). Mistrz z Nazaretu zachowuje miejsca po gwoździach i włóczni, aby uczynić z nich pamiątkę wielkiego czynu miłości i źródło pomocy w chwilach, gdy czujemy strach lub brakuje nam siły.
MODLITWA
Panie Jezu, pragnę wraz z apostołami ukryć się w Twoich ranach. Niech pamięć o nich dodaje mi sił w chwilach niepewności i zwątpień.
AUTOR
ks. Mateusz Mytnik | Opole