Wyobraź sobie wieczernik, w którym siedzą ukrywający się i przestraszeni apostołowie. Wiedzą, co się stało z Jezusem. Boją się, że ich spotka to samo. Są zamknięci – nie tylko w dosłownym sensie, ale też wewnętrznie: w strachu, w niepewności, w poczuciu porażki.
Właśnie w chwili ich słabości. Przychodzi do Nich w postaci gwałtownego wichru i języków ognia – Duch Święty. To On zmienia ich całkowicie. Z ludzi zalęknionych stają się świadkami, którzy wychodzą z ukrycia i głoszą Ewangelię całemu światu – z odwagą.
Czy my nie jesteśmy trochę podobni do tych uczniów? Zamykamy się czasem w naszych „pokojach” – może nie dosłownie, ale w sercu: bo boimy się opinii innych, wyzwań, tego, czy damy radę. Boimy się być sobą. Boimy się mówić o wierze.
Ale Duch Święty nie przychodzi tylko do „świętych” i „gotowych”. Przychodzi właśnie do tych, którzy się boją, i daje odwagę. Nie swoją, ludzką, ale Bożą. Taką, która pozwala iść pod prąd, która daje siłę, żeby kochać, przebaczać, działać, marzyć – mimo strachu.