Ileż to razy w swojej pracy katechetycznej pytałem swoich uczniów – „którym dniem tygodnia jest niedziela?” i „dlaczego nazywa się niedzielą?”. Później dowiadywałem się, że jest siódmym dniem tygodnia... I przekonywałem, że mamy nazewnictwo mówiące „nie działaj”, a później „po-niedziałek”, „wtóry dzień po niedzieli”, „środek tygodnia”, „czwarty dzień po niedzieli”, „piąty dzień po niedzieli” i sobota, od szabatu. Przecież te nazwy wyraźnie wskazują na niedzielę jako początek tygodnia. Tak zwyczajnie, w potocznym rozumieniu... bez jakiejś teologii. To niedziela jest pierwszym dniem tygodnia, a sobota siódmym.
Zmartwychwstanie Chrystusa rozpoczęło nowy początek - nowego stworzenia; my świętujemy pierwszy dzień tygodnia. Nadszedł czas łaski darmowo danej, gdy my jeszcze nic nie zapracowaliśmy, już cieszymy się i spożywamy owoce odpoczynku. Mocą Eucharystii – Ciała Chrystusa Zmartwychwstałego „szukamy tego, co w górze, gdzie zasiada Chrystus” (Kol 3,1). Jesteśmy w Jestem Boga, gdy kochamy, a gdy nie kochamy, gubimy drogę. To właśnie Zmartwychwstanie Chrystusa dało nam pełnię pomocy do odnajdywania siebie w Bogu, poprzez bezinteresowny dar z siebie. Niedziela jest dniem światła (słońca – sonntag, sunday), – bo bez światła Bożej łaski nie pójdziemy ani kroku do przodu. Zmartwychwstanie jest początkiem. Każda niedziela jest aktualizacją tego nowego życia – rozpoczynania ciągle od początku, od nowa.