Chyba każdy człowiek potrzebuje akceptacji. Otrzymujemy ją poprzez dowartościowanie przez osoby dla nas ważne. Dziecko szuka jej u rodzica, uczeń u nauczyciela, pracownik u pracodawcy, żona u męża i odwrotnie. Zależy nam, aby być zapewnionym, że jesteśmy dobrzy, najlepsi, wartościowi. Pragniemy otrzymać jasny znak, usiąść po prawej lub lewej stronie, jak apostołowie pragnący zająć najbardziej zaszczytne miejsca przy Jezusie.
Uczniowie mogli być zadziwieni odpowiedzią Nauczyciela. Dowiadują się, że najważniejsza jest służba innym, nie zabieganie o chwałę, nie władza. Człowieka zbyt często gubi chęć posiadania rzeczy materialnych, wysokich funkcji, stanowisk, zaszczytów. W ten sposób człowiek nie dąży do chwały. Chwały Bożej. Osiągnie ją uniżając się. Będąc sługą. W jaki sposób? Czasami wystarczy dobrze wypełniać swoje obowiązki, te zwyczajne, prozaiczne, które może w oczach świata nic nie znaczą, ale powodują, że jestem dobrym dzieckiem, rodzicem, uczniem, pracownikiem, przyjacielem, sąsiadem, nieznajomym… Możemy czuć się ważni, gdy zobaczymy wdzięczność w oczach drugiego człowieka.
Bycie sługą jest dla niektórych ujmą. Mają wyższe cele, większe ambicje. A kim byliby bez pomocy bliźniego? Ile życiowych spraw udało się, bo ktoś pokornie był przy nich, służył pomocą.
Chwała nie zawsze musi być widoczna. Nie jest odznaczeniem, medalem ani złotym pucharem. Służba nie jest karą. Jest wypełnianiem przykazania miłości. To za służbę czeka człowieka nagroda, jaką będzie przebywanie w chwale Królestwa Niebieskiego.