Jezus podczas swego publicznego nauczania ciągle się przemieszcza, nie stoi w miejscu, głosi i czyni cuda, potwierdzające naukę i posłannictwo od Ojca. Kiedy uzdrawia głuchoniemego na prośbę ludu, oprócz gestów profetycznych wypowiada słowa pełne mocy, nakazując wręcz temu człowiekowi, aby się otworzył. Widoczne jest tutaj przeciwstawienie dwóch stanów zarówno fizycznych jak i duchowych. Z jednej strony jest osoba głuchoniema, możemy dywagować, że jest ona zamknięta w sobie, a nawet może odtrącać i ranić tych którzy próbują się do niej zbliżyć. Nie wierzy, że zasługuje na prawdziwe relacje i na życie w pełni. Z drugiej strony Jezus nakazuje temu człowiekowi na otwarcie się, wyjście z ciemności do światła, zmianę perspektywy, mentalności. Ta perykopa ukazuje nam, aby nie poddawać się trudom, nie tkwić w ciemności, nie trzymać się kurczowo schematów, które nie działają, lecz aby otworzyć się na nowe możliwości, miejsca i ludzi. Osoby, którym Jezus przykazał, aby nie rozgłaszali tego cudu nie były w stanie się powstrzymać. My też nie brońmy się przed dawaniem świadectwa działania Jezusa w naszej historii życia bez względu na czas, miejsce i opinie innych.