„Gdyby wiara twa była wielka jak gorczycy ziarno” to słowa znanej piosenki religijnej, parafrazującej słowa dzisiejszej ewangelii, w której Chrystus ukazuje na wielkość Królestwa Bożego. Zastanawiające jest to, jak z najmniejszego ziarna, które zna świat, może wyrosnąć coś wielkiego i potężnego? A jednak! Miłość Chrystusa wszczepiona w nasze serca, w momencie Chrztu rozrasta się w nas, stając się dla innych ludzi świadectwem tego, że warto kroczyć drogą Chrystusa. Jeśli będziemy pielęgnować w naszych sercach ziarenko wiary wyrośnie w nas ogromne drzewo nadziei, gdzie inni ludzie znajdą schronienie. Ernest Hemingway napisał kiedyś, że „silny i dobry człowiek jest jak drzewo, dające cień spieczonej ziemi lub jak skała udzielająca schronienia w czasie burzy”. Ufając Jezusowi krocząc z nim przez drogi naszego życia, możemy sprawić, że z maleńkiego ziarna wiary wyrośnie wspaniały obraz chrześcijanina. Moc w słabości się doskonali, jesteśmy narażani na zło, ale nigdy nie jesteśmy sami na tej drodze. Zawsze możemy zawołać o pomoc tego, który ukochał nas odwieczną miłością. Prorok Ezechiel w pierwszym czytaniu opisuje dziś fakt, iż Bóg wywyższa drzewo niskie, nigdy nie przekreśla człowieka. Zawsze staje się wsparciem dla nas ludzi w drodze. Święty brat Albert Chmielowski wspominany jutro w liturgii zrozumiał słowa drugiego czytania z listu św. Pawła do Koryntian – starajmy się Bogu podobać, gdyż wszyscy staniemy przed trybunałem Chrystusa. Potrafił on wyzbyć się wszystkiego co miał, aby stać się naśladowcą Chrystusa z czystym sercem, z rzeszą ubogich, którym pomógł kroczył z radością przed trybunał Chrystusa pewny swojej zapłaty. Maleńkie ziarno gorczycy pielęgnowalne z wiarą w jego sercu było zaczątkiem wielkich wydarzeń w jego życiu. W nowym tygodniu czerwcowych dni szukajmy Pana, który wychodzi naprzeciw człowieka z ogromem miłości – Pan nas nigdy nie zawiedzie!