Co byś powiedział na pożegnanie? Jakie słowa by padły, kiedy miałbyś świadomość, że zobaczysz się ze swoim przyjacielem, znajomym, kimś z rodziny dopiero w niekreślonej przyszłości? Jakie emocje, jakie uczucia pojawiłby się w twoim umyśle? Zapewne byłoby to trudne doświadczenie, a jednocześnie jakieś patetyczne, podniosłe, bo miałbyś świadomość, że to, co powiesz, zrobisz będzie śladem na życiu tego, którego żegnasz.
Wniebowstąpienie Chrystusa było właśnie takim wydarzeniem. Po wspólnych latach z apostołami, latach naznaczonych doświadczeniami trudnymi, ale też radosnymi i pięknymi nadszedł czas, kiedy Jezus idzie do Ojca. Ale On wiedział, że to nie jest właściwie pożegnanie, ale rozstanie na krótki czas. Ewangeliści bardzo lakonicznie opisują ten moment. Krótka rozmowa, ostatnie wskazania i Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga (Mk 16, 19). Ostatnim wskazaniem było wezwanie, aby to, czego Jezus uczył, rozeszło się po całej ziemi. A czego uczył? Miłości. To właśnie ona stanowi istotę nauczania i działalności Jezusa. Miłość do Boga, do ludzi i do samego siebie. I tak oto to wezwanie Kościół realizuje już od 20 wieków. Ty też do tego jesteś wezwany! Nie jest to łatwe. Bo jak kochać w świecie, który wydaje się pozbawiony miłości? Ale Jezus i temu zaradził. Powołał do życia właśnie ciebie, abyś na nowo ukazywał światu, że żyć to kochać, a kochać to żyć.