Nie trzeba być ogrodnikiem, aby wiedzieć, że jeżeli roślina owocuje, to znaczy, że rozwija się prawidłowo. Często też ta roślina, która nie przynosi owocu staje się nie potrzebna, zostaje przeznaczona do wycięcia czy innego zabiegu pielęgnacyjnego.
W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus posługuje się alegorią, do której wykorzystuje technikę uprawiania winorośli. Był to kontekst bliski i zrozumiały dla ówczesnych mu słuchaczy. Nieustannie zachwyca mnie jak Słowo Boże wypowiedziane ponad 2000 lat temu, może być wciąż aktualne. Zachęcam do postawienia sobie pytania: co Jezus chce mi dziś powiedzieć, w tym fragmencie Ewangelii? Podzielę się moją refleksją.
Myślę, że kluczowe jest tutaj zaakacentowanie łączności człowieka z Jezusem. Obraz winorośli i krzewu jest jednoznaczny. Jezus jest krzewem, my wszyscy jesteśmy latoroślami. Aby latorośl mogła się rozwijać potrzebuje łączności z krzewem, bo dzięki temu otrzymuje soki, które są dla niej życiodajne. Takiej samej łączności ja potrzebuję z Jezusem, bo jest On dla mnie życiodajny. To On daje mi siłę do wzrostu i wydawania dobrych owoców. Moje grzechy są zaś tymi gałązkami, z których należy mnie oczyścić, bym mogła wydać owoc obfitszy. Tylko w łączności z Jezusem będę miała siłę czynić dobro.