Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.

Być uczniem Pana Jezusa, być chrześcijaninem, być człowiekiem wierzącym – to dziś coraz częściej bardzo trudne wyzwanie, wymagające nie lada wysiłku. Prawdziwa obecność przy Mistrzu z Nazaretu to nie tylko statystyka i zapis w księgach parafialnych…Wymaga ona naszego działania, aktywności, a czasem nie lada wyrzeczeń, pokonania własnych słabości, lenistwa, zniechęcenia czy braku czasu. Także w Wielkim Poście – trwanie w wypełnianiu powziętych postanowień i pokonywanie pokus staje się niczym wspinaczka wysokogórska. Nie możemy jednak stracić z oczu niesamowitego widoku, który czeka na górskim szczycie każdego podejmującego trud przemiany swojego życia. Niech stanie się on motywacją do tego, by razem z Piotrem, Jakubem i Janem przyjąć zaproszenie Chrystusa i wyruszyć ku górze Tabor. Zaangażowana obecność na drodze wiary i trwanie we wspólnocie Chrystusowej w każdej chwili życia pozwoli nam dotrzeć do celu wędrówki, gdzie będziemy mogli z wielką radością doświadczyć Bożej obecności i razem z Piotrem wyznać: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy (…)”.