W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

„Wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą»” (Mk 1,27). Co takiego było w słowach Pana Jezusa, że przejmowało to osoby, a nawet duchy nieczyste słuchające Go; że poddawały się one temu, co słyszały i uznawały to jako prawdę?

Zdolność władania duszami ludzkimi i innymi duchami brała się u Pana Jezusa z Jego tożsamości; wiedział Kim jest i od Kogo pochodzi Jego moc. „Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we mnie, On sam dokonuje tych dzieł” (J 14, 10). „Oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem u Ojca mego” (J 15,15). Pan Jezus mówił do innych to, co najpierw usłyszał w spotkaniu ze swoim Ojcem. Nie tylko mówił, ale też czynił. To Jego życie - zgodne ze słowem usłyszanym i wypowiadanym - powodowało, że stawał się „Panem i Nauczycielem” (J 13, 13-14) dla „wielu, którzy szli za Nim” (Mk 2,15).

Pojawiają się pytania, nad którymi każdy z nas może się zastanowić: kogo słucham? Jakie słowa mnie przejmują? Czy codziennie poświęcam czas na lekturę i rozważanie Pisma Świętego? Czy staram się żyć usłyszanym słowem Bożym? I w konsekwencji: komu oddaję władzę nad swoim życiem? Czy jestem świadomy swojej godności dziecka Bożego otrzymanej na chrzcie świętym i płynącej z niej mocy? Czy zdaję sobie sprawę z tego, że słowo Boże przyjmowane i proklamowane z wiarą jest „żywe i skuteczne” (Hbr 4,12)? Czy to, co mówię, jak żyję, powoduje u innych ludzi zdumienie i w konsekwencji przybliża ich do Pana Boga?