EWANGELIA

(Łk 2, 16-21)

Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

DOBRE SŁOWO

Słowa

DZIELENIE

Pasterze – prości ludzie, niczym nie wyróżniający się z tłumu im podobnych mieszkańców Judei tamtych czasów. A jednak wyjątkowi… usłyszeli słowo anioła. Słowo, które nie pozwoliło im trwać bezczynnie w tym, czym dotychczas się zajmowali. Usłyszeli to słowo i uwierzyli. Jak wielu z nas dzisiaj dałoby wiarę słowom tajemniczego posłańca, który by nam oznajmił przyjście Boga na ziemię? A oni uwierzyli. Usłyszeli i uwierzyli. I oto idą i głoszą! Słowa pasterzy wprawiają ludzi w zdumienie; Maryję prowadzą ku modlitewnemu zatrzymaniu we wnętrzu Jej serca. Słowa pasterzy oddających Bogu chwałę: „wrócili wielbiąc i wysławiając Boga”. I jeszcze słowa Maryi i Józefa – milczące przesłanie, bo nie wypowiedzieli ani jednego słowa. Milczeli nad tajemnicą Boga. Ale pauza też należy do rytmu – milczenie jest niekiedy wymowniejsze niż tysiące słów. A moje słowa? Jakie one są? Ku czemu mnie prowadzą? Co sprawiają w sercu/we wnętrzu drugiego człowieka, który je słyszy? „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało pośród nas” (J 1,14).

MODLITWA

Boże, który dałeś pasterzom wiarę prostą i głęboką, zdolną uwierzyć Słowu, proszę Cię daj taką wiarę i mnie. Niech ona mnie prowadzi, bym każdym słowem i czynem potrafiła oddawać Tobie chwałę!

AUTOR

s. Barbara Panfil SSpS | Racibórz