W dzisiejszym fragmencie ewangelii, podarowanym nam przez liturgię kościoła spotykamy postać bogatego sędziego, który nie boi się Boga i nie liczy się z ludźmi. Człowieka, który jak mu się wydaje jest niezależny, silny, bogaty, nie potrzebuje pomocy i łaski. Posiada władzę, bogactwo, prestiż, ale nie ma serca dla Boga i ubogiego bliźniego.
Drugą postacią jest uboga kobieta, która jest wdową potrzebującą pomocy.
Ją właśnie Jezus stawia nam za wzór wytrwałości, a nawet natręctwa w prośbie na modlitwie. Wdowa mimo tego, że wielokrotnie jest ignorowana, poniżana, traktowana jak powietrze nie ustaje w wołaniu o pomoc. Jej natrętna, nieustępliwa prośba przynosi w końcu rezultat
i nieustępliwy sędzia bierze ją w obronę. Ten, który nie liczy się z ludźmi, pomaga jej – może nie z potrzeby serca, ale właśnie przez jej natręctwo.
Ten dzisiejszy przykład zachęca mnie do zastanowienia się nad moją wytrwałością w modlitwie. Czy proszę Boga natarczywie, nieustannie, czy nie daje Mu spokoju, czy błagam Go wytrwale, na kolanach, a może szybko sobie odpuszczam jakąś prośbę i odchodzę zniechęcony z poczuciem niewysłuchania? Bóg Ojciec wysłuchuje wszystkich naszych próśb, czas realizacji należy do Niego. Po naszej stronie leży wołanie z wiarą i natarczywością dzień, miesiąc, rok, a może wiele lat. Nasze wszystkie modlitwy są wysłuchane. Kołaczcie, pukajcie, proście…