Zawsze, kiedy słuchamy tej Ewangelii, możemy zastanawiać się, jak wytłumaczyć słowa Jezusa i pochwałę nieuczciwego rządcy. Przecież wiemy, że w słowie Bożym, w Ewangelii, Pan Bóg zawsze pochwala uczciwość. Natomiast – jak uczą nas Ojcowie Kościoła – gdy nie rozumiemy jakiegoś fragmentu Pisma Świętego, trzeba zajrzeć do całego kontekstu. Kiedy sięgniemy do Ewangelii według świętego Łukasza, najpierw musimy zwrócić uwagę na przypowieść o bogaczu i Łazarzu. Bogacz źle zarządza swoim majątkiem – używa wszystkiego tylko dla siebie, z egoizmu. W tej niedzielnej przypowieści, którą Chrystus opowiada swoim uczniom, mowa jest o pewnym rządcy. O człowieku, który tak naprawdę nic nie posiada sam z siebie, nie jest właścicielem – wszystko otrzymał od Boga. I to jest prawda o człowieku. Jednocześnie widzimy, że ten rządca źle zarządzał majątkiem Pana, a więc – podobnie jak bogacz – uległ ułudzie i nieuczciwości. W tej sytuacji Pan przywołał go do siebie i powiedział: „Nie będziesz mógł już zarządzać majątkiem”. To obraz końca życia, kiedy Bóg oczekuje od nas słowa, pyta o sens, o to, czy właściwie odczytaliśmy czas swojego życia i majątek, który nam powierzono. To nie tylko wszystkie rzeczy materialne, ale także nasze zdolności, możliwości czynienia dobra i miłowania drugiego człowieka. Wobec niebezpieczeństwa sądu ten nieuczciwy rządca zaczyna rozdawać – czyli staje się podobny do Boga, który jest miłosierny i daje zarówno dobrym, jak i złym. Temu właśnie służy pochwała: człowiek, przypominając sobie w obliczu śmierci, że na tym świecie jest tylko pielgrzymem i zarządcą, który będzie musiał zdać sprawę ze swojego życia, zaczyna być podobny do Ojca, który jest w niebie. Zaczyna czynić ze swoich rzeczy dobry cel, dobry użytek. To przypomina nam, że wszystko, co zostało nam powierzone na tym świecie – nasze zdolności i rzeczy materialne – jest po to, aby budować Królestwo Boże na ziemi.