Tłum idzie za Jezusem, spragniony Jego słów, Jego uzdrowienia, Jego obecności. A On nie odsyła nikogo, choć dzień się chyli ku końcowi. Gdy uczniowie sugerują, by rozpuścić ludzi, Jezus mówi: „Wy dajcie im jeść”. Oni widzą brak – tylko pięć chlebów i dwie ryby. Jezus widzi możliwość. Błogosławi, łamie, rozdaje. I wszyscy jedzą do syta.
To wydarzenie, opisane przez św. Łukasza, nie jest tylko znakiem troski Jezusa o potrzeby cielesne. To zapowiedź Eucharystii – pokarmu, który karmi duszę i przemienia serce. Jezus nie daje jedynie słów ani uzdrowień. Daje siebie. A Jego Ciało – jak tamte chleby – jest łamane i rozdawane, by nasycić każdego, kto do Niego przychodzi głodny.
W Boże Ciało Kościół zatrzymuje się nad tą prawdą: Jezus w Eucharystii naprawdę zaspokaja głód człowieka – głód sensu, miłości, przebaczenia, pokoju. Ale jak uczniowie, często i my wątpimy: „Czym jest to, co mam, wobec tylu potrzeb?” – i wtedy On mówi: „Przynieś Mi to. Pozwól Mi pobłogosławić i rozmnożyć”.
Eucharystia nie jest więc tylko duchowym posiłkiem – to wezwanie do dzielenia się sobą. Jezus nie tylko nasyca nas – On uzdalnia nas, byśmy i my byli pokarmem dla innych: obecnością, dobrym słowem, czynem miłości.
W świecie pełnym pośpiechu, samotności i wewnętrznej pustki, On nadal mówi: „Dajcie im jeść”. A my mamy dość – jeśli tylko przychodzimy do Niego i pozwalamy się napełnić.